Co na kiłę kapusty?

Kiła kapusty spowodowana przez patogen Plasmodiophora brassicae dotyka przeszło 200 gatunków roślin kapustnych. Choroba atakuje uprawy rolne i ogrodnicze (rzepak, gorczyca, kapusta, kalafior, brokuł, kalarepa, rzodkiewka) oraz popularne chwasty (tasznik pospolity, tobołki polne, rzodkiew świrzepa, stulisz lekarski). Zasięg jej występowania w poszczególnych uprawach stale się powiększa.

Szkodliwość kiły kapusty jest związana z tym, że w krótkim czasie jest w stanie opanować całą plantację. Skuteczne zwalczanie kiły kapusty wymaga połączenia wielu działań. Do siewu należy wybierać odmiany o zwiększonej odporności na patogeny.

Ograniczeniu oddziaływania patogenu służy odpowiedni płodozmian z dłuższą przerwą między uprawianiem roślin krzyżowych na tym samym miejscu. Trzeba pamiętać o tym, że formy przetrwalnikowe Plasmodiophora brassicae mogą przetrwać w glebie wiele lat i dlatego nawet najlepiej prowadzona agrotechnika nie jest w stanie w pełni zabezpieczyć uprawy przed zakażeniem kiłą kapusty. Konieczne są zabiegi wspierające naturalne procesy ochronne roślin.

Jakie szkody może wywołać kiła kapusty?

Kiła kapusty powoduje powstawanie na korzeniach narośli, zwanych galasami. Korzenie ulegają deformacjom, stają się nierówne i karbowane. Z czasem z pękających narośli uwalniają się zarodniki, które przenoszą się na rośliny sąsiednie. Pęknięcia są miejscami, przez które porażone rośliny są wtórnie infekowane bakteriami i grzybami. Porażone kiłą kapusty rośliny łatwo urywają się i łamią u nasady. Narośle na korzeniach niszczą strefę włośnikową i utrudniają roślinom pobieranie wody z rozpuszczonymi składnikami mineralnymi. Rośliny pozbawione możliwości zaspokojenia swoich potrzeb wodnych w ciągu dnia więdną. Skutkiem niedoborów wody i składników pokarmowych jest zmiana ubarwienia liści. Liście żółkną, czerwienieją lub stają się fioletowe. Zakażenie kiłą kapusty w początkowych stadiach rozwoju roślin prowadzi do ich całkowitego zamierania. Infekcja w późniejszych stadiach rozwoju roślin przyczynia się do wcześniejszego zakończenia wegetacji oraz wydania mniejszego i gorszego jakościowo plonu. Rozwój porażonych roślin nie przebiega prawidłowo, pozbawiając plony wartości handlowej. Straty mogą w skrajnych przypadkach sięgać 100% plonów.

1. Kapusta głowiasta, kapusta pekińska nie wykształcają dobrze rozwiniętych i zwartych główek.
2. Różyczki kalafiorów i brokułów nie osiągają wymaganego kształtu, wielkości i koloru.
3. Olej z nasion rzepaku porażonego kiła kapusty ma gorszą jakość w stosunku do oleju uzyskanego ze zdrowych nasion.

Choroba, która pojawiła się w jednym roku, stwarza zagrożenie w latach następnych ze względu na dużą żywotność patogenu, który może w glebie przetrwać nawet do ośmiu lat. W ten sposób kolejne lata mogą przynosić następne straty w plonowaniu roślin kapustnych na tym stanowisku i w sąsiedztwie ze względu na duże ryzyko rozprzestrzenienia się patogenu. Szkodliwość kiły kapusty zwiększa się na słabszych glebach o niskim pH. Duży wpływ na tempo infekcji mają warunki pogodowe, a zwłaszcza wysokie temperatury (ponad 20°C) i duża wilgotność względna powietrza. 

Zahamowanie wzrostu oraz więdnięcie kapusty. Jak rozpoznać kiłę kapusty? Objawy kiły kapusty.

Kiła kapusty rozwija się podstępnie i właściwe jej objawy obserwuje się dopiero po wyjęciu rośliny z gruntu i odsłonięciu systemu korzeniowego. Oznakami infekcji są charakterystyczne nieregularne narośle (galasy) rozsiane nierównomiernie po korzeniach. Zgrubienia są efektem działania mykotoksyny wydzielanej przez patogeny kiły kapusty. Kolor i kształt narośli może być różny w zależności od stadium rozwoju infekcji. Początkowo narośle są kuliste i jasnożółte. Później rozrastają się i przybierają kształt walcowaty lub palczasty oraz ciemnieją i pękają. Pęknięcia są miejscem, w którym rozwijają się bakterie i grzyby powodujące gnicie i rozpad. Z pękających galasów uwalniają się do gleby formy przetrwalnikowe patogenu oraz zarodniki atakujące sąsiednie rośliny i uprawy. Rozwój narośli ogranicza budowanie systemu korzeniowego, który niemal pozbawiony jest korzeni bocznych i strefy włośnikowej. Od porażenia do rozwoju widocznych narośli mija od 4 do 6 tygodni. Objawy występujące w tym czasie na nadziemnych częściach rośliny nie są tak jednoznaczne. Występuje zjawisko placowego więdnięcia roślin, liście żółkną, czerwienieją lub przebarwiają się na fioletowo. Świadczą one o tym, że patogen nie atakuje uprawy równomiernie, a choroba rozwija się, zataczając koncentryczne kręgi wokół gniazd infekcji. Wzrost roślin ulega zahamowaniu. Objawy te mogą być mylone z reakcją roślin na suszę lub niedobory składników pokarmowych, tym bardziej że największe nasilenie objawów kiły kapusty przypada na miesiące letnie, kiedy uprawy zmagają się z okresowym niedoborem wody. 

Optymalne warunki dla rozwoju Plasmodiophora brassicae to odczyn gleby pH 5,3-5,7, temperatura powietrza 22-25°C oraz wilgotność względna powietrza ok. 70%. W przypadku rzepaku ozimego wczesny wysiew sprzyja rozwojowi kiły kapusty, a objawy w postaci zamierania młodych roślin mogą być mylone z objawami zgorzeli siewek.

Jak uchronić plantację przed kiłą kapusty? – Profilaktyka. Jak walczyć z kiłą kapusty?

Walka z kiłą kapusty polega przede wszystkim na profilaktyce. Do głównych zaleceń chroniących plantację przed tą chorobą należą:

1. Przestrzeganie płodozmianu i unikanie uprawy roślin kapustnych na tym samym stanowisku częściej niż co 4-5 lat. W płodozmianie powinny się pojawić zboża, rośliny bobowate, buraki, ziemniaki i inne gatunki, które nie są roślinami żywicielskimi dla Plasmodiophora brassicae.
2. Unikanie ubogich, uproszczonych płodozmianów z następstwem rzepaku co 2-3 lata.
3. Regulacja odczynu pH gleby (optymalny odczyn to 6,5-7,2) i dbanie o jej właściwą strukturę.
4. Dokładne przeorywanie resztek pożniwnych, niszczenie porażonych roślin oraz eliminacja chwastów i samosiewów roślin kapustnych, oraz innych roślin żywicielskich dla Plasmodiophora brassicae.
5. Uprawa roślin odpornych na kiłę kapusty.
6. Stosowanie środków stymulujących naturalne procesy obronne roślin.
7. Higiena uprawy (czyszczenie maszyn, narzędzi i obuwia z resztek zainfekowanej gleby) w celu niedopuszczenia do przenoszenia patogenów.
8. Racjonalne nawożenie i unikanie przenawożenia azotem.

Obecnie brak zarejestrowanych środków do zwalczania tej choroby.

Nasze rekomendacje:

- dobrze napowietrzona ziemia,

- unikanie zastojów wodnych,

- użycie preparatu:

•  ERNIA 2,0 
  

  - Moczenie sadzonek przed wysadzeniem

  - Oprysk 2 tygodnie po wysadzeniu roślin

  - Oprysk 4 tygodnie po sadzeniu roślin

  Dawkowanie Ernia: 4 l/ha