Co na mączniaka prawdziwego w buraku?

Mączniak prawdziwy buraka jest spowodowany przez patogeny Erysiphe betae. Owocniki zimują w glebie na pozostawionych resztkach buraków ćwikłowych, pastewnych i cukrowych oraz komosie. Rozwój mączniaka następuje latem przy suchej, ciepłej i słonecznej pogodzie. Infekcję mączniakiem prawdziwym stosunkowo łatwo zdiagnozować. Prawidłowa agrotechnika i profilaktyka mogą skutecznie zahamować rozwój patogenów.

Na liściach buraka występują drobne, białe plamy. Jak rozpoznać mączniaka prawdziwego w buraku?

Patogen rozprzestrzenia się z zarodni, które przetrwały na porażonych szczątkach roślin. Grzybnia rozwija się latem, zwykle pod koniec wegetacji. Na powierzchniach liści po obu stronach blaszki liściowej pojawia się biały proszkowy nalot, który wygląda tak, jakby ktoś oprószył liście mąką. W pierwszej fazie atakowane są starsze liście, które żółkną i obumierają. Pojawiające się młode liście mogą być częściowo zdeformowane. Zazwyczaj patogen atakuje pojedyncze buraki w różnych miejscach na polu, a następnie roznosi się na kolejne rośliny w sąsiedztwie. W trakcie ekspansji mączniaka dochodzi do żółknięcia, więdnięcia i usychania liści. Grzyb najpierw zajmuje starsze liście, potem młodsze liście wraz z ogonkami liściowymi, przy czym intensywniej pokrywa wierzchnią stronę blaszki liściowej. Liście wyglądają wtedy, jakby były pokryte farbą w sprayu. Późne występowanie mączniaka prawdziwego sprawia, że zazwyczaj nie powoduje większych szkód, ale przy ciepłym i suchym lecie jego inwazja może być wcześniejsza i intensywniejsza.

Jakie szkody może wywołać mączniak prawdziwy w buraku?

Mączniak prawdziwy ogranicza powierzchnię blaszki liściowej zdolnej do fotosyntezy i pasożytuje na niej, korzystając ze zgromadzonych w liściu składników pokarmowych. Powoduje to osłabienie roślin, zmniejszenie tempa przyrostu zielonej masy i osłabienie przyrostu korzeni spichrzowych. Infekcja przyspiesza transpirację, prowadząc do zasychania liści i przedwczesnego zakończenia wegetacji. Ograniczone zostają niektóre funkcje życiowe buraka. Zainfekowane mączniakiem prawdziwym rośliny dają niższe plony. Przy silnym rozwoju patogenu straty masy korzeni mogą sięgać 15-25%. Straty dotyczą również jakości, gdyż w korzeniach zainfekowanych roślin zawartość cukru jest o 1,5-2,0% niższa niż w korzeniach roślin zdrowych. Mączniak atakuje pojedyncze rośliny, ale jego zarodniki roznoszone są drogą powietrzną i nie wymagają wilgoci. Sierpień z temperaturami powyżej 20°C i niewielką wilgotnością względną powietrza stwarza sprzyjające warunki do rozprzestrzeniania się tej choroby i zaatakowania całej plantacji.

Jak uchronić plantację przed mączniakiem prawdziwym w buraku? – Profilaktyka

W celu ochrony buraka przed mączniakiem prawdziwym należy zadbać o właściwą profilaktykę i prawidłowe zabiegi agrotechniczne, a zwłaszcza:

• wybierać odmiany o większej odporności na mączniaka prawdziwego buraka;
• przygotować podłoże o uregulowanym pH;
• zapewnić właściwe nawożenie i unikać przekarmiania azotem (obniża to naturalną odporność roślin);
• zadbać o właściwy płodozmian i unikać wysiewu buraków ponownie na tym samym stanowisku lub w pobliżu miejsc uprawy buraków w poprzednim roku;
• usuwać z uprawy chwasty, zwłaszcza te, które mogą być nosicielami patogenów (np. komosę);
• po zbiorach wykonać orkę, zniszczyć resztki i zapewnić ich szybką mineralizację;
• wykonywać regularną lustrację pola;
• w przypadku pierwszych oznak choroby wykonać oprysk fungicydowy.

Nasze rekomendacje:

SIGNUM 33 WG

(piraklostrobina, boskalid)

Dawkowanie Signum: 1 kg/ha

14 dni karencji

SIARKOL 800 SC

(siarka)

Dawkowanie Siarkol: 4-7,5 l/ha

14 dni karencji

KIER 450 SC

(azoksystrobina, difenokonazol, tebukonazol)

Dawkowanie Kier: 0,8-1 l/ha

35 dni karencji

SCORPION 325 SC

(azoksystrobina, difenokonazol)

Dawkowanie Scorpion: 1 l/ha

14 dni karencji

DAGONIS

(difenokonazol, fluksapyroksad)

Dawkowanie Dagonis: 0,6 l/ha

7 dni karencji

Środki stosować od 5 liścia do momentu aż rośliny będą posiadać odpowiedni kształt i rozmiar.

Środki stosować z adiuwantem bądź aminokwasem.